Hoe is het om als kind op te groeien met emotioneel beperkte ouders? Lees het verhaal van Eva (48) en hoe dit haar leven heeft beïnvloed.
‘Ik cijferde mezelf weg en zorgde ervoor dat iedereen gelukkig was, behalve ikzelf. Waarom trok niemand aan de bel?’
Eva is een vrouw met een groot hart en een volle rugzak. Pas de laatste jaren begint ze te begrijpen waarom ze zich zo vaak leeg, verantwoordelijk en onbegrepen voelt. “Ik wist altijd dat er iets niet klopte, maar ik kon er als kind geen woorden aan geven.”
Eva groeide op met ouders die hun best deden, maar emotioneel niet beschikbaar waren. Warmte, troost of erkenning waren er weinig. “Ze hadden hun eigen trauma’s, dat begrijp ik nu. Maar als kind dacht ik: er is iets mis met mij. Waarom voelen zij niet wat ik voel?” De warmte ontbrak. Haar ouders waren fysiek aanwezig, maar emotioneel afwezig. “Ze deden wat ze konden, maar ze hadden zelf nooit geleerd om gevoelens te benoemen en erbij te blijven als het moeilijk werd.”
Je hoeft het verleden niet te herschrijven om jezelf een nieuwe toekomst te gunnen. Zelfliefde begint op het moment dat jij besluit jezelf niet langer te verlaten.
De kleine Eva paste zich aan. Ze werd lief, behulpzaam, verantwoordelijk. “Als iedereen maar tevreden was, voelde ik me veilig. Ik hield de sfeer in huis in de gaten als een soort emotionele thermometer. Niemand hoefde iets te zeggen, ik voelde alles. Met mijn pleasende en zorgende gedrag werd ik opgemerkt, maar mijn behoeften bleven ongezien. Of er van mij gehouden werd? Ik geloof niet dat ze wisten wat houden-van inhield.”
Gelukkig had Eva een tante bij wie ze zich wél gezien voelde. “Zij gaf me knuffels, stelde vragen, lachte met me. Daar kon ik de onbezonnenheid voelen, daar werd er voor mij gezorgd en werd ik gezien. Ik besef me dit pas recentelijk, dat zij voor mij van grote waarde was.”
Jaren later, met een gezin, baan en burn-out verder, vielen de puzzelstukjes pas op hun plek. “Ik had alles ‘goed’ gedaan, maar vanbinnen voelde ik me uitgeput en ongezien. Mijn relaties liepen vast, ik verloor mezelf in het zorgen voor anderen en ik stelde nooit de vraag: wat wil ík eigenlijk? Wie ben ik eigenlijk?”
Het pijnlijke is: niemand trok ooit aan de bel. “Ik was dat goed functionerende, voorbeeldige meisje. Altijd sterk, vrolijk en zelfstandig. Maar vanbinnen was ik alleen, eenzaam.” Inmiddels weet Eva: het gedrag dat haar ooit hielp te overleven, zit haar nu in de weg. “Zorgzaam zijn is mooi, maar niet als je jezelf vergeet. Ik leer nu om óók naar mijn eigen behoeften te luisteren. Niet uit egoïsme, maar uit liefde voor mezelf. Al voelt het soms nog wel als egoïsme.”
Eva’s verhaal is niet uniek. Veel volwassenen worstelen met onzichtbare gevolgen van een jeugd waarin hun emotionele behoeften niet werden gezien of beantwoord.
“Wat ik nu leer,” zegt Eva, “is dat het nooit te laat is om mezelf alsnog te geven wat ik gemist heb. Niet als verwijt of oordeel ten opzichte van mijn ouders, maar als heling voor mezelf, het is namelijk heerlijk om jezelf te kunnen zijn! Ik wil voor mijn kinderen emotioneel beschikbaar kunnen zijn, zodat ze hun eigen pad kunnen bewandelen. Met vallen en opstaan hun eigen fouten mogen maken en dat ik vanaf de zijlijn er voor ze kan zijn als ze me nodig hebben. Ik heb niet de illusie dat ik een perfecte ouder ben en gelukkig hoeft dat ook niet.”
Een boodschap de Eva nog voor alle vrouwen heeft, die zichzelf onderweg zijn kwijtgeraakt: ‘Het is nooit te laat om jezelf te ontmoeten, de vrouw die je écht bent achter alle laagjes van zelfkritiek en zelfafwijzing.”
Herken jij je in het verhaal van Eva en wil je ook ontdekken wie je bent onder de laagjes van zelfkritiek en zelfafwijzing? Maak een kennismakingsafspraak via onderstaande button.